Kimin Kaygısı?
Anne yada baba olduğumuzda sandığımızdan daha fazlasını aktarıyoruz çocuklarımıza. Yalnızca genetik değil.Tutumlarımızı,ses tonumuzu,bakışlarımızı,korkularımızı,hatta geçmişten taşıdığımız ama hala farkında olmadığımız kendi çocukluğumuzuda veriyoruz.
Çoğu zaman farkında bile olmadan.
Bir sınavı mı var? "Aman dikkatli ol,geleceğin buna bağlı"
Bir arkadaşınla problem mi yaşamış? "Sakın sesini çıkarma, olay büyür"
Derse geç mi kaldı? "Bu kadar sorumsuz olma, bak öğretmenin ne düşünür"
Sandığımız şey çocuğumuza destek olmakken.
Aslında kendi kaygımızı, kendi korkumuzu, kendi baş edemediklerimizi onların omuzlarına yüklüyoruz.
Peki sonra ne oluyor?
Çocuk bir süre sonra sadece kendi duygularını değil, bizimkileri de taşımaya başlıyor.
Kendine ait olmayan korkularla hareket ediyor.
Kendi duygusunu değil,bizim beklentilerimizi ifade etmeye çalışıyor.
Kaygıyı yönetmeyi değil, kaygıya göre yaşamayı öğreniyor.
Peki çözüm ne?
Önce fark etmek.
Sorduğumuz her sorunun,verdiğimiz her tepkinin ardında hangi duygu var?
Kime ait bu duygu?
Benim mi?
Çocuğumun mu?
Sonra yavaşlamak.
Dinlemek.
Yargılamadan,yönlendirmeden,sadece anlamaya çalışarak.
Çocuklarımız bize ait değildir.
Ama biz onlara örnek oluruz.
Kaygımızı değil,güvenimizi aktarmak için.
Önce kendi içimize dönmemiz gerekir.
Bugün çocuğunla kurduğun iletişimde kaç cümle senin kaygından beslendi,fark ettin mi?
Zuhal Demiryolcu